Σκέφτομαι ένα δέντρο. Μπορώ να το δεχτώ ως εικόνα... Μπορώ να το νιώσω ως κίνηση... Μπορώ να το προσδιορίσω ως είδος... Αλλά αυτό που μπορεί επίσης να συμβεί, εάν η ομορφιά και η βούληση συναντηθούν, είναι ότι καθώς σκέφτομαι το δέντρο οδηγούμαι προς μια σχέση, και το δέντρο παύει να είναι ένα Αυτό... Έχει άραγε συνείδηση το δέντρο, όμοια με τη δική μας; Δεν έχω εμπειρία αυτού του πράγματος...Αυτό που συναντώ, δεν είναι ούτε η ψυχή του δέντρου, ούτε κάποια νύμφη των δέντρων, αλλά το ίδιο το δέντρο. *Buber, Martin, I and Thou (1923), Scribner's, New York, 1970, σσ. 57-59*
